spoko (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈspɔkɔ], AS[spoko] ?/i
znaczenia:

wykrzyknik

(1.1) pot. spokojnie, zachowaj spokój, nie denerwuj się[1]

partykuła

(2.1) pot. przyzwolenie lub aprobata; tak (potwierdzenie), w porządku, dobrze, zgoda[2]
odmiana:
(1.1) nieodm.
(2.1) nieodm.
przykłady:
(1.1) Drodzy Konsumenci, obiecujemy, że na życzenie społeczeństwa, zmienimy Europę w zieloną krainę z czystym powietrzem. A żywność? Spoko, gdzieś się kupi[3].
(2.1) Jak ci minął dzień? Spoko!
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) spokojna twoja rozczochrana
(2.1) OK, kk
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. spokojny, pokój mrz, spokój m, spokojność ż, spokojnik m, spokojnica ż, uspokojenie n, uspokajanie n, uspokajacz m, uspokoiciel m, uspokoicielka ż, zaspokojenie n, zaspokajanie n, zaspokajacz m
czas. spokoić ndk., uspokoić dk., uspokajać ndk., zaspokoić dk., zaspokajać ndk.
przym. spokojny, spokojniutki, spokojniuteńki, spokojniuchny, spokojniusieńki, uspokajający, uspokojony, zaspokajalny, spokojno
przysł. spokojnie, spokojno, spokojniutko, spokojniuteńko, spokojniuchno, spokojniusieńko, uspokajająco
wykrz. spokojnie, spox, spoczko
partyk. spoczko
ims. uspokojony, uspokajający
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. spokojnie
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 287.
  2.   Hasło „spoko” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Drogi Konsumencie, uważaj,czego sobie życzysz… - odezwa polskich hodowców; Farmer.pl, Anna Troska

spoko (esperanto) edytuj

 
spokoj (1.1)
morfologia:
wymowa:
IPA[ˈspoko]
?/i
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) szprycha
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: