skutkować (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[skutˈkɔvaʨ̑], AS[skutkovać]
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) przynosić określony skutek, prowadzić do jakiegoś efektu
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) - Można dyscyplinować urzędników ministerialnych do pracy poprzez system kar pieniężnych. Obcinanie premii zawsze skutkuje - argumentował Ludwik Dorn (ROP), który przedstawiał projekt uchwały[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. skuteczność ż, skutek m, skutkowanie n
przym. skuteczny, skutkowy
przysł. skutecznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • chiński standardowy: (1.1) 结果 (jiēguǒ)
  • esperanto: (1.1) efiki
  • niemiecki: (1.1) wirken
źródła:
  1. kd, wk, Życie, 2000, Narodowy Korpus Języka Polskiego.