samouk (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[sãˈmɔwuk], AS[sãmouk], zjawiska fonetyczne: nazal.epenteza ł 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto uczy się samodzielnie, bez pomocy nauczyciela
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) muzyczny samouk
synonimy:
(1.1) autodydakta
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. samouczek m, samouctwo n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

samouk (język czeski) edytuj

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) samouk
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

samouk (język słowacki) edytuj

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) samouk[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. Hasło „samouk” w: Krátky slovník slovenského jazyka, J. Kačala – M. Pisárčiková – M. Považaj (red.), Veda, Bratysława 2004, ISBN 80-224-0750-X.

samouk (język słoweński) edytuj

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) samouk[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. samoukinja ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: