rzucić (język polski) edytuj

 
mężczyzna rzucił (1.1) workiem
wymowa:
IPA[ˈʒuʨ̑iʨ̑], ASućić], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. rzucać)

(1.1) aspekt dokonany od: rzucać
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rzucanie n, rzucenie n, rzut m, zrzut mrz, rzutnik mrz, podrzutek mos, odrzutowiec mrz
czas. wyrzucać, wyrzucić, podrzucać, wrucić się
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: rzucać
źródła: