reb
reb (język polski) edytuj
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) tytuł grzecznościowy używany przez Żydów w stosunku do mężczyzny, odpowiednik polskiej formy pan[1][2]; zob. też reb w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik reb rebowie dopełniacz reba rebów celownik rebowi rebom biernik reba rebów narzędnik rebem rebami miejscownik rebie rebach wołacz rebie rebowie depr. M. i W. lm: (te) reby
- przykłady:
- (1.1) Wtedy reb Icie powiedział: „A więc czy ja, reb Icchok Kohen, mogę zabronić człowiekowi, aby nadstawiał głowę za drugiego człowieka?”[3]
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) pan
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- W jidysz wyraz ten występuje zawsze przed imieniem lub przed imieniem i nazwiskiem mężczyzny, ale po polsku bywa też stosowany samodzielnie. Mimo pokrewieństwa etymologicznego jego użycie nie ogranicza się do rabinów, a obejmuje wszystkich dorosłych Żydów.
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑
Hasło „reb” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Bogdan Wojdowski, Chleb rzucony umarłym, 1971, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
