przesąd (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈpʃɛsɔ̃nt], AS[pšesõnt], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.wygł.nazal.asynch. ą 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wiara w tajemnicze, nadprzyrodzone związki między zjawiskami, w fatalną moc słów, rzeczy i znaków[1]; zob. też przesąd w Wikipedii
(1.2) praktyki wynikające z przesądu (1.1)[1]
(1.3) mocno zakorzenione, błędne przekonanie[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Przesądem jest wiara w to, że spadające sztućce zwiastują głodnych gości.
(1.1) Przesądy mówią, że widząc kominiarza, należy jak najszybciej złapać się za guzik.
(1.1) W krajach ludzkości jeszcze noc głucha, / Żywioły chęci jeszcze w wojnie… / Oto miłość ogniem zionie, / Wyjdzie z zamętu świat ducha, / Młodość go pocznie na swojem łonie, / A przyjaźń w wieczne skojarzy spojnie. / Pryskają nieczułe lody / I przesądy światło ćmiące. / Witaj, jutrzenko swobody, / Zbawienia za tobą słońce!…[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) zabobon
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. przesądność ż, nieprzesądność ż
czas. przesądzić dk., przesądzać ndk.
przym. przesądny
przysł. przesądnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2   Hasło „przesąd” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Adam Mickiewicz: Oda do młodości