pragnąć (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈpraɡnɔ̃ɲʨ̑], AS[pragnõńć], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą  ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zapragnąć)

(1.1) ofic. chcieć czegoś, mieć pragnienie, życzyć sobie
(1.2) książk. pożądać seksualnie[1]
(1.3) przest. być spragnionym, chcieć pić[2]
odmiana:
(1.1-3) koniugacja Va
przykłady:
(1.1) Po prostu pragnę przedstawić sprawę panu i panu zostawić głos rozstrzygający.[3]
(1.2) Pragnę cię, Boh, i ty mnie pragniesz, kocham cię do szaleństwa, Boh.[4]
(1.3) Jeżeli nieprzyjaciel twój cierpi głódnakarm go. Jeżeli pragnienapój go![5]
(1.3) Mówcie, komu czego braknie, kto z was pragnie, kto z was łaknie?[6]
składnia:
(1.1-2) pragnąć + D.[7]
kolokacje:
synonimy:
(1.1) pożądać, żądać, chcieć, łaknąć
(1.2) pożądać
(1.3) być spragnionym, chcieć pić
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pragnienie n
czas. zapragnąć dk.
przym. spragniony, upragniony
związki frazeologiczne:
pragnąć jak kania dżdżukołacza pragnij, lecz chleba nie porzucajim kto ma więcej, tym więcej pragnie
etymologia:
uwagi:
(1.2) używane w mowie egzaltowanej lub w książkach
(1.3) używane współcześnie jedynie w języku poetyckim, w Biblii
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „pragnąć” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „pragnąć” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Tadeusz Dołęga-Mostowicz: Profesor Wilczur
  4. Tadeusz Dołęga-Mostowicz: Prokurator Alicja Horn
  5. Biblia Tysiąclecia, Rz 12:19-20
  6. Adam Mickiewicz: Dziady, część II
  7. Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.