pluskać (język polski) edytuj

 
woda pluska (1.1)
 
papuga się pluska (2.1)
wymowa:
IPA[ˈpluskaʨ̑], AS[pluskać]
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. plusnąć)

(1.1) o cieczy: chlapać, wydając odgłos

czasownik zwrotny niedokonany pluskać się (dk. brak)

(2.1) kąpać się w płytkiej wodzie, rozchlapując
odmiana:
(1.1) koniugacja I lub koniugacja IX, pluskam / pluszczę[1][2]; lub
(2.1) lub
przykłady:
(1.1) Ułożyłem się na siedzeniu szofera. Rzeka szumiała i pluskała w ciemnościach, z dala dolatywał jednostajny warkot motorów wycofujących się oddziałów[3].
(1.1) Słychać było, jak woda pluszcząc ścieka do omszałych basenów[4].
(2.1) Idąc pomostem możemy obserwować baseny pełne ryb pluskających się w stale oczyszczanej i zasilanej w tlen wodzie[5].
(2.1) Oczyściłem pobieżnie buty i mundur, potem sam wlazłem do wody i pluskałem się parę minut, nadrabiając dwudniowe zaległości[6].
składnia:
kolokacje:
(2.1) pluskać się w basenie
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pluskanie n, pluśnięcie n, pluszcz m, plucha ż, plusk m
czas. plusnąć
wykrz. plusk
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „pluskać” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2.   Hasło „pluskać” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Andrzej Bobkowski, Szkice piórkiem : (Francja 1940-1944), 1957, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  4. Maria Kuncewiczowa, Cudzoziemka, 1935, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  5. Barbara Buczek-Płachtowa, EKO-U Nas nr 35, 2005, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  6. Artur Baniewicz, Afrykanka, 2005, Narodowy Korpus Języka Polskiego.