plądrować (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[plɔ̃nˈdrɔvaʨ̑], AS[plõndrovać], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą 
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. splądrować)

(1.1) przeczesywać jakiś obszar w poszukiwaniu łupów, dokonywać aktów grabieży na jakimś terenie
(1.2) przeszukiwać czyjeś rzeczy w celu zabrania czegoś[1]
odmiana:
(1.1-2) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Łupili i grabili podchodząc chyłkiem i nocą jak szakale. Plądrowali kościoły zdzierając złoto nawet z ołtarzów, a kiedy boskiego mienia zabrakło, zaczęli napastować gromadami ludzkie domy[2].
(1.2) Plądrowałem torebkę mamy i zabrałem jej perfumy.
składnia:
(1.1-2) plądrować + B.nie plądrować + D.
kolokacje:
(1.1) plądrować miasto / wieś / kraj / okolicę
(1.2) plądrować sklep / mieszkanie / gabinet / torebkę / plecak
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) kraść, przeszukiwać
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. plądrowanie n, splądrowanie n
czas. splądrować dk.
przym. plądrowniczy
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. plündern[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „plądrować” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Szatan z siódmej klasy, Kornel Makuszyński, 1937 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3.   Hasło „plądrować” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.