pierdel (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈpʲjɛrdɛl], AS[pʹi ̯erdel], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) pot. grub. więzienie[1]
(1.2) przest. grub. śmierdzący, gazowy efekt przemiany materii[2]
(1.3) uczn. grub. ubikacja[3]
(1.4) uczn. grub. szkoła[3]
(1.5) uczn. grub. posterunek MO[3]
odmiana:
(1.1-5)
przykłady:
(1.1) Siedzę w pierdlu już ostatni rok.
składnia:
kolokacje:
(1.1) iść / pójść do pierdla • zamknąć / zamykać / siedzieć / posiedzieć w pierdlu • wsadzić / wsadzać do pierdla • wyjść / wychodzić / wydostać się z pierdla
synonimy:
(1.1) ciupa, mamer, paka, kić, pudło; neutr. więzienie
(1.2) pierd, bździna, bąk; neutr. wiatry
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pierdoła ż/m, pierdzenie n, wypierdzenie n, wypierdek m, pierdolenie n, wypierdolenie n, upierdliwość ż, upierdalanie n, upierdolenie n, pierdolnik m, podpieralanie n, podpierdolenie n, podpieralacz m, pierdółka ż, pierd m
czas. pierdzieć ndk., wypierdzieć dk., pierdolić ndk., wypierdolić dk., pierdzielić ndk., upierdalać ndk., upierdolić dk., pierdolnąć dk., podpierdalać ndk., podpierdolić dk.
przym. upierdliwy, pierdolnięty, pierdółkowaty
przysł. upierdliwie
wykrz. pierdu-pierdu
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: pierd
źródła:
  1. Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 228.
  2.   Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego, t. 2, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807-1814, s. 689.
  3. 3,0 3,1 3,2 Katarzyna Czarnecka, Halina Zgółkowa Słownik gwary uczniowskiej, Kantor Wydawniczy SAWW, Poznań 1991, s. 153
  4.   Hasło „pierdel” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  5.   Hasło „pierdel” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.