panowanie

panowanie (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpãnɔˈvãɲɛ], AS: [pãnovãńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od panować

(1.2) władza

(1.3) okres władzy danego monarchy

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	panowanie
dopełniacz	panowania
celownik	panowaniu
biernik	panowanie
narzędnik	panowaniem
miejscownik	panowaniu
wołacz	panowanie

(1.2-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	panowanie	panowania
dopełniacz	panowania	panowań
celownik	panowaniu	panowaniom
biernik	panowanie	panowania
narzędnik	panowaniem	panowaniami
miejscownik	panowaniu	panowaniach
wołacz	panowanie	panowania

przykłady:

(1.3) Było to w dwunastym roku panowania Nabuchodonozora, który królował nad Asyrią w wielkim mieście Niniwie.

składnia:

(1.2) dostać się pod panowanie + D.

(1.3) za panowania + D. • pod panowaniem + D.

kolokacje:

(1.2) umocnić panowanie

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. panować, opanować

rzecz. panicz m, pan m, pani ż, państwo n

przym. Pański, opanowany

związki frazeologiczne:

tracić panowanie nad sobą / stracić panowanie nad sobą • panowanie towarzystwa nie lubi

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) dominion; (1.3) reign
• arabski: (1.2) ملك, سيطرة
• esperanto: (1.1) regado
• francuski: (1.2) souveraineté ż
• hiszpański: (1.2) poder m; (1.3) mandato m, gobierno m
• rosyjski: (1.3) правление n, царствование n
• szwedzki: (1.1) regering w; (1.2) herravälde n, välde n, makt w; (1.3) regeringstid w
• ukraiński: (1.3) царювання n

źródła: