Podobna pisownia Podobna pisownia: peekPekpekpék

pęk (język polski) edytuj

 
pęk (1.1) kluczy
 
pęki (1.1) słomy
wymowa:
IPA[pɛ̃ŋk], AS[pẽŋk], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ę 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zbiór jednorodnych przedmiotów związanych razem lub występujących razem w naturze[1]
(1.2) skłębiona lub splątana rzecz[1]
(1.3) przest. pęknięcie, rozpuk[2]
(1.4) daw. miejsce największej średnicy naczynia[2]
(1.5) mat. zob. pęk prostych
(1.6) mat. zob. pęk płaszczyzn
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Marcinek szybko skoczył ku kapliczce, wspiął się na płot i ułamał ogromny pęk kwitnących gałęzi[3].
(1.2) Siądź w łodzi, przy ognisku, na sieci tych pęku[4]
(1.3) Dyrektor Henio był złośliwy, dowcipny, oczytany a z cicha pęk[5].
składnia:
(1.1) pęk + D.
(1.2) pęk + D.
kolokacje:
(1.1) pęk słomy / kluczy / mat. prostych / mat. płaszczyzn
(1.1) mat. / mat. środek pęku
synonimy:
(1.1) wiązka
(1.2) kłąb
(1.3) pęknięcie, rozpuk
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) wiecha, bukiet, snop, wiecheć
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pękatość ż, Pękosław m, Pękosława ż
zdrobn. pęczek m
przym. pękaty
związki frazeologiczne:
śmiać się do pękuz cicha pękwielki pęk atmosferyczny
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „pęk” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, Słownik języka polskiego, Warszawa 1908, tom 4, s. 129
  3. Stefan Żeromski, Syzyfowe prace
  4. Maria Konopnicka, Capri
  5. Stefan Żeromski, Nawracanie Judasza