obudzić (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ɔˈbuʥ̑iʨ̑], AS[obuʒ́ić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. budzić)

(1.1) sprawić, by ktoś przestał spać, wyrwać kogoś ze snu
(1.2) wywołać jakieś wrażenia, odczucia, emocje itp.

czasownik zwrotny dokonany obudzić się (ndk. budzić się)

(2.1) przestać spać, zakończyć sen, wyrwać się ze snu
(2.2) książk. o stanach emocjonalnych, uczuciowych, itp.: pojawić się, zostać wywołanym przez coś lub kogoś
(2.3) pot. zbyt późno lub z opóźnieniem zareagować na coś
odmiana:
(1) koniugacja VIa
(2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Radca nacisnął klakson, obcy, mechaniczny dźwięk obudził szoferów[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. budzik mrz, obudzenie n, budzenie n
czas. budzić
związki frazeologiczne:
obudzić się z ręką w nocniku
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wojciech Żukrowski, Kamienne tablice, 1994, Narodowy Korpus Języka Polskiego.