obrońca (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ɔbˈrɔ̃j̃nʦ̑a], AS[obrõĩ ̯nca], zjawiska fonetyczne: nazal.rozs. artyk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która broni, chroni przed czymś, wstawia się za kimś lub zajmuje się obroną czegoś przed zagrożeniem, krzywdą, napaścią itp.
(1.2) praw. osoba, której pracą jest obrona interesów oskarżonego podczas sprawy karnej
(1.3) sport. gracz broniący dostępu do bramki swojej drużyny
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Obrońcy miasta musieli złożyć broń.
(1.3) Ten piłkarz gra na pozycji obrońcy.
składnia:
kolokacje:
(1.1) obrońca ojczyzny / kraju
(1.2) obrońca z urzędu
(1.3) ostatni obrońca
synonimy:
(1.2) adwokat, rzecznik
(1.3) defensor
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. obrona ż, obronienie n, bronienie n
forma żeńska obrończyni ż
czas. bronić ndk., obronić dk., wybronić dk.
przym. obronny, obrończy
przysł. obronnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. obronić + -ca[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 24.