obłudnik

obłudnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔbˈwudʲɲik], AS: [obu̯udʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto jest nieszczery, fałszywy

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	obłudnik	obłudnicy
dopełniacz	obłudnika	obłudników
celownik	obłudnikowi	obłudnikom
biernik	obłudnika	obłudników
narzędnik	obłudnikiem	obłudnikami
miejscownik	obłudniku	obłudnikach
wołacz	obłudniku	obłudnicy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) hipokryta, dwulicowiec, farbowany lis, faryzeusz, jezuita, tartuffe; pot. fałszywiec

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) bigot, niewiniątko, skromniś, wilk w owczej skórze / wilk w jagnięcej skórze

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. obłuda ż

forma żeńska obłudnica ż

przym. obłudny

przysł. obłudnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. obłudny + -ik

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) hypocrite, double-dealer
• arabski: (1.1) مداهن m (mudāhin)
• białoruski: (1.1) крывадушнік m
• bułgarski: (1.1) лицемер m
• jidysz: (1.1) (religijny) שמים־פּנימל n (szomaim-peneml)
• rosyjski: (1.1) лицемер m
• szwedzki: (1.1) hycklare w, skrymtare w, ögontjänare w
• ukraiński: (1.1) облудник m, лицемір m

źródła: