msza (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[m̥ʃa], AS[m̦ša], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rel. celebracja liturgiczna sprawowana w katolicyzmie i prawosławiu; zob. też msza w Wikipedii
(1.2) muz. forma muzyczna pierwotnie wykonywana podczas mszy (1.1), która ewoluowała w osobnym, czysto artystycznym kierunku; zob. też msza (muzyka) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Ksiądz odprawił mszę w intencji naszego dziadka.
(1.2) Jan Sebastian Bach skomponował słynnąMszę h-moll”.
składnia:
kolokacje:
(1.1) brać udział w mszy • odprawiać / celebrować / koncelebrować mszę • zamówić mszę • msza akademicka / bez ludu / harcerska / koncelebrowana / oazowa / odpustowa / papieska / pontyfikalna / poranna / ranna / recytowana / roratnia / szkolna / ślubna / śpiewana / wieczorna / z ludem / żałobnamsza święta
(1.2) komponować mszę • grać / wykonywać mszę • słuchać mszy • msza beatowa / gospel / jazzowa / kreolska / rockowa
synonimy:
(1.1) msza święta
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) nabożeństwo
hiponimy:
(1.1) suma, pasterka, rezurekcja
holonimy:
meronimy:
(1.1) czytanie, kazanie, eucharystia, komunia, podniesienie
wyrazy pokrewne:
rzecz. meszne n, mszalik mrz, mszał mrz
przym. mszalny, mszałowy
związki frazeologiczne:
czarna msza
etymologia:
czes. mše (< swn. missa)[1] < łac. missa[2]
uwagi:
(1.1) zobacz też: indeks terminów religijnych
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 30.
  2.   Hasło „msza” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.