mentor

mentor (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈmɛ̃ntɔr], AS: [mẽntor], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. doświadczony nauczyciel, doradca, wychowawca

(1.2) książk. osoba stale pouczająca innych, lubiąca prawić morały

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) ogrod. roślina o utrwalonych cechach, służąca do przekazywania tych cech zaszczepionemu na niej młodemu pędowi

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	mentor	mentorzy
dopełniacz	mentora	mentorów
celownik	mentorowi	mentorom
biernik	mentora	mentorów
narzędnik	mentorem	mentorami
miejscownik	mentorze	mentorach
wołacz	mentorze	mentorzy

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	mentor	mentory
dopełniacz	mentora	mentorów
celownik	mentorowi	mentorom
biernik	mentor	mentory
narzędnik	mentorem	mentorami
miejscownik	mentorze	mentorach
wołacz	mentorze	mentory

przykłady:

(1.1) Mentor to osoba, od której się uczysz, poznajesz jego filozofię dotyczącą konkretnych zagadnień.

składnia:

kolokacje:

(1.2) ton mentora

synonimy:

(1.1) mistrz, trener, ekspert

(1.2) moralista

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. mentorstwo n, mentoring m

forma żeńska mentorka ż

przym. mentorski

związki frazeologiczne:

etymologia:

od imienia mitologicznego Mentora, wychowawcy syna Odyseusza – Telemacha

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) mentor
• duński: (1.1) mentor w

źródła:

mentor (język angielski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) mentor

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: