melancholik (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌmɛlãnˈxɔlʲik], AS[melãnχolʹik], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek cierpiący na melancholię
(1.2) człowiek o łagodnym, biernym usposobieniu i powolnych reakcjach uczuciowych[1]; zob. też melancholik w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Ten melancholik odmawia wszelkich kontaktów z ludźmi.
(1.2) Sam nie wiem, jak się tam znaleźliśmy, wśród mam, babć i zakochanych melancholików - my, dwaj młodzi przystojniacy z błyskiem w oku[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. melancholia ż, melancholijność ż, melancholizowanie n
forma żeńska melancholiczka ż
czas. melancholizować ndk.
przym. melancholiczny, melancholijny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.2) zobacz też: flegmatykmelancholiksangwinikcholeryk
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „melancholik” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Talki w wielkim mieście, Monika Piątkowska, Leszek Talko, 2002 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.

melancholik (język czeski) edytuj

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) melancholik
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

melancholik (język słowacki) edytuj

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) melancholik
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. melanchólia ż, melancholickosť ż
forma żeńska melancholička ż
przym. melancholický
przysł. melancholicky
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: