kraniec
kraniec (język polski) edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kraniec krańce dopełniacz krańca krańców celownik krańcowi krańcom biernik kraniec krańce narzędnik krańcem krańcami miejscownik krańcu krańcach wołacz krańcu krańce
- przykłady:
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- W dopełniaczu liczby mnogiej poprawna jest wyłącznie forma „krańców”. Forma „krańcy” jest błędna[1][2].
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) extreme, extremity
- arabski: (1.1) غاية ż, أقصى
- francuski: (1.1) extreme, limite
- hebrajski: (1.1) קצה m (kace)
- jidysz: (1.1) עק m (ek)
- kazachski: (1.1) ернеу
- niemiecki: (1.1) Ende n, Rand m
- osmański: (1.1) صوڭ / صڭ (son), آخرت (âhiret), اوج (uc)
- włoski: (1.1) estremità ż, estremo m
- źródła:
- ↑ Hasło „kraniec” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 273.
- ↑ Hasło „kraniec” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 439.