korepetytor (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna dający korepetycje
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) tutor
antonimy:
(1.1) korepetytant
hiperonimy:
(1.1) nauczyciel
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. korepetycja ż, korepetycyjka ż, korepetytant m, korepetytorstwo n, korepetytowanie n
forma żeńska korepetytorka
czas. korepetytować ndk.
przym. korepetycyjny, korepetytorski
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Korrepetitor[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.