kontemplacja (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌkɔ̃ntɛ̃mˈplaʦ̑ʲja], AS[kõntẽmplacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) skupienie, rozmyślanie, pogrążenie w myślach
(1.2) rel. w mistycyzmie: wewnętrzna modlitwa[1]
(1.3) przen. przyglądanie się czemuś
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Zarówno koncentracja, jak i kontemplacja dwoma różnymi rodzajami medytacji[3].
(1.2) Mianem kontemplacji określa się spoglądanie w wierze na Chrystusa[4].
(1.3) Potrafił godzinami wpatrywać się w jakiś obraz. Ta jego kontemplacja wprawiała w zdumienie kustoszy muzealnych.
składnia:
kolokacje:
(1.1) oddać się kontemplacji
synonimy:
(1.1) medytacja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kontemplatyk mos, kontemplatyczka ż, kontemplacyjność ż, kontemplatywność ż, kontemplowanie n
czas. kontemplować ndk.
przym. kontemplacyjny, kontemplatywny
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. contemplation[5] < łac. contemplatio
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „kontemplacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  3. z Wikipedii
  4. z Wikipedii
  5.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.