koniczyna (język polski) edytuj

 
koniczyna (1.1)
 
koniczyna (1.2)
wymowa:
IPA[ˌkɔ̃ɲiˈʧ̑ɨ̃na], AS[kõńična], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) bot. Trifolium L.[1], rodzaj roślin z rodziny bobowatych; zob. też koniczyna w Wikipedii
(1.2) liść tej rośliny; motyw graficzny przypominający ten liść
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Na łące zebraliśmy trochę koniczyny dla królika.
składnia:
kolokacje:
(1.1) koniczyna białakoniczyna białoróżowakoniczyna brunatnakoniczyna długokłosowakoniczyna drobnogłówkowakoniczyna dwukłosowakoniczyna kasztanowatakoniczyna kreskowanakoniczyna krwistoczerwonakoniczyna łąkowakoniczyna czerwonakoniczyna łubinowatakoniczyna odstającakoniczyna pagórkowakoniczyna pannońskakoniczyna wielkogłówkowakoniczyna pogiętakoniczyna polnakoniczyna rozdętakoniczyna różnoogonkowakoniczyna złocistożółtakoniczyna żółtobiałauprawiać / jeść / kosić koniczynę
(1.2) czterolistna koniczyna
synonimy:
(1.1) reg. (Śląsk) krasikoń, reg. (Śląsk) jetelinka; lud. konicz[2], konik[3]
(1.2) reg. śl. krasikoń, koniczynka, reg. śl. jetelinka
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. koniczynisko n, koniczysko n, wykoniczynienie n
zdrobn. koniczynka ż
przym. koniczynowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „Trifolium” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
  2. Łukasz Łuczaj, Dziko rosnące rośliny jadalne użytkowane w Polsce od połowy XIX w. do czasów współczesnych, „Etnobiologia polska”, vol. 1/2011, s. 91.
  3. Teresa Skubalanka, Polskie nazewnictwo roślin. Struktura zbioru, „Annales Universitates Mariae Curie-Skłodowska Lublin-Polonia”, vol. XXVII/2009, s. 141.