kompan

kompan (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkɔ̃mpãn], AS: [kõmpãn], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. towarzysz wspólnych przedsięwzięć, zwłaszcza rozrywek

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kompan	kompani
dopełniacz	kompana	kompanów
celownik	kompanowi	kompanom
biernik	kompana	kompanów
narzędnik	kompanem	kompanami
miejscownik	kompanie	kompanach
wołacz	kompanie	kompani
depr. M. i W. lm: (te) kompany

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) stary / dobry / wesoły kompan • kompan od kielicha • kompan z wojska

synonimy:

(1.1) neutr. kolega; pot. kamrat, koleżka, koleś, kumpel; przest. komiliton, konfrater, kompanion

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kompania ż

forma żeńska kompanka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Kumpan

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) companion
• arabski: (1.1) رفيق ,زميل ,صاحب
• esperanto: (1.1) kunulo
• francuski: (1.1) compagnon m
• niemiecki: (1.1) Kumpan m
• sanskryt: (1.1) संसर्गिन्
• wilamowski: (1.1) kumpan m, kumpȧn m
• włoski: (1.1) compagnone m, compagno m

źródła: