końcówka (język polski) edytuj

 
końcówka (1.1) kabla
 
wkrętak z końcówkami (1.4)
 
końcówka (1.5)
 
końcówka (1.6)
wymowa:
IPA[kɔ̃j̃nˈʦ̑ufka], AS[kõĩ ̯ncufka], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.nazal.rozs. artyk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pot. końcowa część czegoś
(1.2) pot. ostatni fragment filmu, spektaklu, rozgrywek sportowych
(1.3) jęz. gram. końcowy element wyrazu podlegający odmianie
(1.4) techn. stała lub wymienna część, stanowiąca zakończenie urządzenia
(1.5) inform. przest. terminal
(1.6) szach. ostatnia faza partii szachów, gdy w grze pozostało niewiele bierek; zob. też gra końcowa w Wikipedii
odmiana:
(1.1-6)
przykłady:
(1.1) Sklepy odzieżowe wyprzedają końcówki kolekcji.
(1.2) Z całego filmu najbardziej podobała mi się końcówka.
(1.3) W podanych wyrazach wydziel temat i końcówkę.
(1.4) Majster podważył wieko puszki końcówką śrubokrętu.
(1.5) Na naszym wydziale były cztery końcówki podłączone do głównego komputera w centrum obliczeniowym.
(1.6) Końcówki szachowe z różnobarwnymi gońcami często kończą się remisem nawet wówczas, gdy jedna ze stron ma przewagę w pionach.
składnia:
kolokacje:
(1.6) końcówka pionowa / wieżowa / lekkofigurowa / ciężkofigurowa / z różnobarwnymi gońcami / z jednobarwnymi gońcami
synonimy:
(1.3) przyrostek fleksyjny
(1.6) endszpil
antonimy:
(1.6) debiut, otwarcie
hiperonimy:
(1.3) morfem
hiponimy:
(1.3) przyrostek
(1.6) wieżówka
holonimy:
(1.6) partia
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. koniec m, kończenie n, kończyna ż, skończenie n, końcowość ż, skończoność ż, zakończenie n, zakańczanie n, wykańczanie n, wykończenie n, ukończenie n
zdrobn. końcóweczka ż
czas. kończyć ndk., skończyć dk., zakończyć dk., zakańczać ndk., zakończyć dk., ukończyć dk.
przym. końcowy, skończony
przysł. końcowo, skończenie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: