klekotać (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zaklekotać)

(1.1) o bocianie wydawać odgłosy dziobem, kłapać
(1.2) o motorze wydawać warkot
(1.3) pot. paplać, trajkotać[1]
odmiana:
(1.1-3) koniugacja IX lub koniugacja I, klekoczę / klekocę[2][3] / klekotam[4], lub lub
przykłady:
(1.1) Zrobiło się wiosennie, na dachu klekotał bociek.
(1.2) Jego samochód to wielka klekocząca czortopchajka.
(1.3) Zuza codziennie przy śniadaniu klekocze mi nad łbem.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. klekot m, klekotka ż, klekotnica ż, klekotun m, klekotanie n
czas. zaklekotać dk.
przym. klekotliwy
wykrz. kle
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „klekotać” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „klekotać” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3.   Hasło „klekotać” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  4.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.