kierować (język polski) edytuj

 
mężczyzna kieruje (1.1) ruchem
 
strzałka kieruje (1.2) interesantów
 
mężczyzna kieruje (1.4) samochodem
wymowa:
IPA[cɛˈrɔvaʨ̑], AS[ḱerovać], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) wydawać komuś polecenia
(1.2) udzielać wskazówek, zawierać wskazówki
(1.3) obracać coś w jakimś kierunku
(1.4) sterować pojazdem lub grupą pojazdów
(1.5) czynić kogoś lub coś adresatem jakiejś wypowiedzi
odmiana:
(1.1-5) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Mój ojciec kieruje zespołem pięciu ludzi.
(1.2) Pana opis drogi dobrze kieruje podróżnych do Zakopanego.
(1.3) Pilot kieruje samolot na północ.
(1.4) Nie należy kierować samochodem i rozmawiać przez telefon.
(1.5) Generał najpierw kieruje swoje słowa do weteranów, a dopiero potemdo zwykłych żołnierzy.
składnia:
(1.1) kierować + N.
(1.2) kierować + B.nie kierować + D.
(1.3) kierować + B.nie kierować + D.
(1.4) kierować + N.
(1.5) kierować + B.nie kierować + D. • kierować do + D. • kierować na + B.
kolokacje:
(1.4) kierować samochodem / autobusem / pociągiem / tramwajem / rowerem / motorem / skuterem / motocyklem / motorowerem
synonimy:
(1.1) dowodzić, zarządzać
(1.2) prowadzić, instruować, informować
(1.3) obracać na
(1.4) prowadzić
(1.5) adresować
antonimy:
(1.2) wprowadzać w błąd, dezinformować
(1.4) powozić
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kierowanie n, kierunek m, kierownik m, kierowniczka ż, kierownikowa ż, kierowca m, kierujący m, kierująca ż, kierownica ż, kierownictwo n, skierowanie n
czas. nakierowywać ndk., nakierować dk., wykierowywać ndk., wykierować dk., przekierowywać ndk., przekierować dk., skierować dk.
przym. kierowniczy, kierunkowy
przysł. kierowniczo, kierunkowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-5) pol. kierunek + -ować
uwagi:
(1.1, 1.4) czasownik przechodni rządzący narzędnikiem, tworzy stronę bierną
tłumaczenia:
źródła: