karać

karać (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkaraʨ̑], AS: [karać] ​

znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) wymierzać karę

odmiana:

(1.1) koniugacja IX

 

forma		liczba pojedyncza			liczba mnoga
		1. os.	2. os.	3. os.	1. os.	2. os.	3. os.
bezokolicznik		karać
czas teraźniejszy		karzę	karzesz	karze	karzemy	karzecie	karzą
czas przeszły	m	karałem	karałeś	karał	karaliśmy	karaliście	karali
	ż	karałam	karałaś	karała	karałyśmy	karałyście	karały
	n	karałom	karałoś	karało
tryb rozkazujący		niech karzę	karz	niech karze	karzmy	karzcie	niech karzą
pozostałe formy czas przyszły m będę karał, będę karać będziesz karał, będziesz karać będzie karał, będzie karać będziemy karali, będziemy karać będziecie karali, będziecie karać będą karali, będą karać ż będę karała, będę karać będziesz karała, będziesz karać będzie karała, będzie karać będziemy karały, będziemy karać będziecie karały, będziecie karać będą karały, będą karać n będę karało, będę karać będziesz karało, będziesz karać będzie karało, będzie karać czas zaprzeszły m karałem był karałeś był karał był karaliśmy byli karaliście byli karali byli ż karałam była karałaś była karała była karałyśmy były karałyście były karały były n karałom było karałoś było karało było forma bezosobowa czasu przeszłego karano tryb przypuszczający m karałbym, byłbym karał karałbyś, byłbyś karał karałby, byłby karał karalibyśmy, bylibyśmy karali karalibyście, bylibyście karali karaliby, byliby karali ż karałabym, byłabym karała karałabyś, byłabyś karała karałaby, byłaby karała karałybyśmy, byłybyśmy karały karałybyście, byłybyście karały karałyby, byłyby karały n karałobym, byłobym karało karałobyś, byłobyś karało karałoby, byłoby karało imiesłów przymiotnikowy czynny m karzący, niekarzący ż karząca, niekarząca karzące, niekarzące n karzące, niekarzące imiesłów przymiotnikowy bierny m karany, niekarany karani, niekarani ż karana, niekarana karane, niekarane n karane, niekarane imiesłów przysłówkowy współczesny karząc, nie karząc rzeczownik odczasownikowy karanie, niekaranie

przykłady:

(1.1) Drobnych przestępców karano chłostą.

składnia:

karać + B. (+ N.) za B.

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) nagradzać

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kara ż, karanie n, karalność ż, karność ż, karny mrz, ukaranie n, karniak mzw

przym. karalny, karny

czas. pokarać dk., skarać dk., ukarać dk.

związki frazeologiczne:

przez co kto grzeszy, przez to bywa karany

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) punish
• arabski: (1.1) عاقب
• duński: (1.1) straffe, afstraffe
• esperanto: (1.1) puni
• francuski: (1.1) punir
• galicyjski: (1.1) castigar
• hiszpański: (1.1) castigar, multar, condenar
• jidysz: (1.1) שטראָפֿן (sztrofn), באַשטראָפֿן (basztrofn)
• kataloński: (1.1) penar, punir, castigar
• kazachski: (1.1) жазалау
• niemiecki: (1.1) strafen
• rosyjski: (1.1) карать, наказывать
• słoweński: (1.1) kaznovati
• szwedzki: (1.1) straffa, bestraffa
• ukraiński: (1.1) карати
• wilamowski: (1.1) śtröfa, korǡn, korȧn

źródła: