kamienicznik
kamienicznik (język polski) edytuj
- wymowa:
- IPA: [ˌkãmʲjɛ̇̃ˈɲiʧ̑ʲɲik], AS: [kãmʹi ̯ė̃ńičʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kamienicznik kamienicznicy dopełniacz kamienicznika kamieniczników celownik kamienicznikowi kamienicznikom biernik kamienicznika kamieniczników narzędnik kamienicznikiem kamienicznikami miejscownik kamieniczniku kamienicznikach wołacz kamieniczniku kamienicznicy depr. M. i W. lm: (te) kamieniczniki
- przykłady:
- (1.1) Stołeczni kamienicznicy nie mają wstydu, znowu planują podniesienie czynszu.
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) właściciel
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kamienica ż, kamieniczka ż, kamień m, kamyk m, kamyczek m
- forma żeńska kamieniczniczka ż, kamienicznica ż
- przym. kamienicznikowski, kamieniczny, kamienny, kamienisty
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- Przez kilkadziesiąt lat wyraz ten nie był używany w żywym języku. „Odrodził się” pod koniec XX wieku[2].
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) домаўладальнік m, домаўласнік m
- rosyjski: (1.1) домовладелец m
- źródła:
- ↑
Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Violetta Machnicka, Uwagi o słownictwie „Kronik” Bolesława Prusa, „Acta Universitatis Lodziensis”, „Folia Linguistica” 39/1999, s. 55.
