jubilat (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[juˈbʲilat], AS[i ̯ubʹilat], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. podn. osoba, która obchodzi swój jubileusz okrągłe urodziny, rocznicę ślubu lub innego wydarzenia
(1.2) pot. osoba obchodząca swoje urodziny[1]
(1.3) książk. daw. emeryt, zwłaszcza duchowny[2]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Na złote gody kupiliśmy naszym jubilatom kosz kwiatów.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. jubileusz m
forma żeńska jubilatka ż
przym. jubilacki, jubileuszowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.2) nie mylić z solenizantem, czyli osobą, która obchodzi imieniny lub urodziny nieokrągłe.
tłumaczenia:
źródła:
  1. http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/jubilat-i-solenizant;14520.html
  2.   Hasło „jubilat” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.