frankijski (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[frãŋʲˈcijsʲci], AS[frãŋʹḱii ̯sʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-nk- 
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) hist. staroż. - średniow. właściwy Frankom, związany z Frankami (germańskim plemieniem)
(1.2) hist. właściwy Frankom, związany z Frankami (jak nazywano Europejczyków na obszarze Lewantu, u Greków i muzułmanów)
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.2) Podobnie jak bizantyńscy kronikarze Teofilakt przedstawia okoliczności przyjęcia przez Borysa chrztu. Mówi o zewnętrznym zagrożeniu (frankijskim!) i o głodzie, który dotknął Bułgarów[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Frank m, Frankijka ż, Frankonia ż, Frankończyk mos, Frankonka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Mirosław J. Leszka, Wizerunek władców pierwszego państwa bułgarskiego w bizantyńskich źródłach pisanych VIII- I połowa XII w, 2003, Narodowy Korpus Języka Polskiego.