fonetyka (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[fɔ̃ˈnɛtɨka], AS[fõnetyka], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. na 3 syl.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. nauka zajmująca się opisywaniem głosek danego języka; zob. też fonetyka w Wikipedii

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) D. i B. lp od: fonetyk
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Po chrystologii mieliśmy jeszcze wykład z fonetyki pastoralnej.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) daw. głoskownia, daw. głosownia
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) lingwistyka
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. fonetyk m, fonetyczka ż, fonetyczność ż, fonetyzacja ż, fonetyzowanie n, fon m
czas. fonetyzować
przym. fonetyczny
przysł. fonetycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) franc. phonétique
uwagi:
(1.1) Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego[1]. Inne słowniki (np.: Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego[2], Uniwersalny słownik języka polskiego[3]) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „fonetyka” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2.   Hasło „fonetyka” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.