dyżurny (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[dɨˈʒurnɨ], AS[dyžurny] ?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) pełniący dyżur, dyżurujący
(1.2) przen. stale powtarzający się, używany w razie potrzeby

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) osoba, która pełni dyżur
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Redaktorzy dyżurni wielkich dzienników pilnymi telefonami przynaglali swych korespondentów w Limie do zdobycia szczegółowych informacji[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) lekarz / oficer / podoficer dyżurny • pielęgniarka dyżurna • dyżurny synoptykpara / jednostka / eskadra dyżurna
(1.2) dyżurny temat
(2.1) dyżurny ruchu
synonimy:
(2.1) dyżurant
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dyżur m, dyżurant m, dyżurantka ż, dyżurowanie n, dyżurka ż, podyżurowanie n
forma żeńska dyżurna ż
czas. dyżurować ndk., podyżurować dk.
przym. dyżurowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zrozumieć lodowce, Jacek Jania, 1996 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.