dusić (język polski) edytuj

 
wąż dusi (1.1) ofiarę
 
duszące się (2.3) rolady
wymowa:
IPA[ˈduɕiʨ̑], AS[duśić], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) tamować oddychanie, zaciskając gardło lub usta i nos
(1.2) podrażniać drogi oddechowe
(1.3) kulin. gotować pod przykryciem, w niewielkiej ilości tłuszczu lub wody
(1.4) przen. o uczuciach tłumić, powstrzymywać

czasownik zwrotny niedokonany dusić się (dk. brak)

(2.1) dusić (1.1) jeden drugiego, wzajemnie
(2.2) ginąć z braku powietrza
(2.3) o potrawach: być duszonym (1.3)
(2.4) przen. nie wytrzymywać czegoś
odmiana:
(1.1-4) koniugacja VIa
(2.1-4) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Złapał za gardło i zaczął dusić.
(1.2) Strażaków dusił gryzący dym.
(1.3) Gulasz należy dusić na małym ogniu przez około pół godziny.
(1.4) Nic nie odpowiedziała, dusząc w sobie płacz.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dusiciel m, duszność ż, dusznica ż, dusidło n, dusiennica ż, duszenie n, Dusiołek m
czas. udusić, poddusić, podduszać, przydusić, przyduszać, zadusić, zdusić
przym. duszny, duszony
przysł. duszno
związki frazeologiczne:
dusić w krótkim sosiedusić w zarodkukogo bieda dusi, ten wszystko musi
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: