dureń (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈdurɛ̃ɲ], AS[durẽń], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. człowiek mało inteligentny
(1.2) pot. obraźliwa forma zwrotu do mężczyzny

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) rodzaj niehazardowej gry karcianej[1]; zob. też dureń w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Ten dureń nie zna nawet tabliczki mnożenia.
(1.2) Nie pokazuj mi się więcej na oczy, durniu!
(2.1) Chodź zagrać w durnia.
składnia:
kolokacje:
(1.1) stary / kompletny / ostatni / skończony / zwykły / agresywny dureń
(2.1) grać / zagrać / rżnąć w durnia
synonimy:
(1.1-2) durnota, matoł, głąb, pacan, patafian, palant, kałmuk, mongoł, nieuk, bałwan, bęcwał, głupiec, głupek, cymbał, debil, idiota, imbecyl, jełop, kretyn, młotek, tępak, tuman, osioł, palant, przygłup, półgłówek, półinteligent, ćwerćinteligent
(2.1) durak
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. durnica ż, durnota ż, wydurnianie się n, durnowatość ż
przym. durny, durnowaty
czas. wydurniać się ndk.
związki frazeologiczne:
dureń do kwadratupatentowany dureńudawać durniawyjść na durniarobić durnia (z kogoś)zrobić durnia (z kogoś)
etymologia:
pol. durny[2] < prasł. *durьnъ → 'wzburzony, pobudzony, otumaniony; gniewny, szalony'[3]
por. białor. дурань, ros. дурак, ukr. дурень.
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: głupiec
źródła:
  1.   Hasło „dureń” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „dureń” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  3.   Hasło „dureń” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.