dowodzić (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[dɔˈvɔʥ̑iʨ̑], AS[dovoʒ́ić], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) kierować i wydawać rozkazy swojej grupie

czasownik przechodni niedokonany (dk. dowieść)

(2.1) przeprowadzać dowód
(2.2) stanowić dowód
odmiana:
(1.1-2.2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Nauczyciel dowodził akcją sprzątania świata.
(2.1) Nauczyciel dowodził prawdziwości twierdzenia Pitagorasa.
(2.2) Zgromadzone dane nie dowodzą postawionej tezy.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dowodzenie n, dowódca m, dowód mrz, dowodzik mrz
czas. wodzić, przewodzić
przysł. dowodnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: