dopuszczać (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. dopuścić)

(1.1) pozwalać zbliżyć się do kogoś lub czegoś[1]
(1.2) uznawać coś za możliwe[1]
(1.3) zootechn. doprowadzać samca do samicy w celu rozrodu

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. dopuścić)

(2.1) przystawać, zgadzać się na coś, nie przeszkadzać czemuś

czasownik zwrotny niedokonany dopuszczać się (dk. dopuścić się)

(3.1) robić coś, zwykle nielegalnego
odmiana:
(1.1-3) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
(3.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Cały czas rozmawia, nie dopuszcza nikogo do telefonu.
(1.2) Przepisy krajowe, które dopuszczają rozwiązanie stosunku pracy z powodu osiągnięcia przez pracownika wieku emerytalnego, nie sprzeczne z prawem unijnym.[2]
(2.1) jeszcze kraje, które nadal dopuszczają kary cielesne jako legalny sposób karania dzieci.
(3.1) Złodziej ma wymówkę, gdy się sam sędzia kradzieży dopuszcza.[3]
składnia:
(3.1) dopuszczać się + D.
kolokacje:
synonimy:
(1.2) przewidywać, przypuszczać
(2.1) przyzwalać, zezwalać, pozwalać
(3.1) popełniać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dopuszczający mrz, dopust m, dopuszczanie n, dopuszczenie n, dopuszczalność ż, puścizna ż, spuścizna ż
czas. dopuścić, popuścić dk., puszczać ndk., puścić dk.
przym. dopuszczalny, niedopuszczalny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „dopuścić — dopuszczać” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. praca.gazetaprawna.pl
  3. William Shakespeare