deklinacja (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌdɛklʲĩˈnaʦ̑ʲja], AS[deklʹĩnacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) gram. odmiana przez przypadki i liczby; zob. też deklinacja (językoznawstwo) w Wikipedii
(1.2) astr. jedna ze współrzędnych ciała niebieskiego w układach równikowych; zob. też deklinacja (astronomia) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Uczniom trudność sprawiła deklinacja słów rodzaju nijakiego.
(1.2) Deklinacja biegunów niebieskich wynosi 90 stopni.
składnia:
kolokacje:
(1.1) przypadek deklinacji • deklinacja rzeczownikowa
synonimy:
(1.1) przest. przypadkowanie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) deklinacja mieszana, deklinacja mocna, deklinacja słaba
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. deklinowanie n
zdrobn. deklinacyjka ż
czas. deklinować ndk.
przym. deklinacyjny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „deklinacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.