czek (język polski) edytuj

 
czek (1.1)
wymowa:
IPA[ʧ̑ɛk], AS[ček] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) bank. dokument będący dla banku zleceniem wypłacenia okazicielowi oznaczonej na nim kwoty z rachunku wystawcy[1]; zob. też czek w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Za ostatni remont mieszkania zapłaciłem wykonawcy czekiem.
składnia:
kolokacje:
(1.1) wystawić / wypisać / dać / wziąć / zrealizować / wypłacić / podjąć / anulować / odwołać czek • zapłacić / płacić czekiem • czek bez pokrycia • czek in blanco • czek potwierdzonyfałszywy czek • czek imienny / na okazicielaczek rekta
synonimy:
antonimy:
(1.1) gotówka
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
(1.1) książeczka czekowa
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. czekowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) amer. ang. check < st.franc. eschec, st.franc. eschacszach, odepchnięcie[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „czek” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.