chojrak (język polski) edytuj

wymowa:
AS: oi̯rak/
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. człowiek popisujący się odwagą, sprawnością itd.
(1.2) gw. więz. odważny, bystry człowiek[1]
(1.3) gw. więz. pyszałek[1]
(1.4) środ. przestępcz. łobuz[2]
(1.5) daw. gw. więz. krzykacz[3]
odmiana:
przykłady:
(1.1) Taki z niego chojrak, a boi się własnej żony.
składnia:
kolokacje:
(1.1) być chojrakiem • udawać / zgrywać chojraka
synonimy:
(1.1) chwat, junak śmiałek, zuch, pot. gieroj, kozak, gw. (Warszawa) hojrak, gw. (Warszawa) ojrak[4], gw. (Orawa) chojrák[5]
antonimy:
(1.1) tchórz, pot. cykor
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. chojra[1] ż, chojractwo n, chojrany[5] m
forma żeńska chojraczka[6]
przym. chojracki
czas. chojrakować ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
prawdop. ros. хорякpan[7]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: pyszałek
(1.4) zobacz listę tłumaczeń w haśle: łobuz
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: krzykacz
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 Klemens Stępniak, Słownik tajemnych gwar przestępczych, współpr. Z. Podgórzec, Puls Publications Ltd., Londyn 1993, s. 73.
  2. Wiktor Ludwikowski, Henryk Walczak, Żargon mowy przestępców „Blatna muzyka”. Ogólny zbiór słów gwary złodziejskiej, R. Szrajber, Warszawa 1922, s. 18.
  3. Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 297.
  4. Bronisław Wieczorkiewicz, Słownik gwary warszawskiej XIX wieku, PWN, Warszawa 1966, s. 124, 308.
  5. 5,0 5,1 Rafał Rosół, O historii i etymologii rzeczownika chojrak, „Linguistica Copernicana” nr 12/2015, s. 222.
  6.   Porada „chojraczka i jej synonimy” w: Poradnia językowa PWN.
  7. Rafał Rosół, O historii i etymologii rzeczownika chojrak, „Linguistica Copernicana” nr 12/2015, s. 224, 225.