biedak (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈbʲjɛdak], AS[bʹi ̯edak], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, której brakuje środków do życia
(1.2) ze współczuciem o kimś
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) To wioska biedaków.
(1.2) Mój biedaku, ale cię skrzywdzili!
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.2) biedactwo, biedaczek, biedaczyna, biedaczysko, biedota, biedula, biedulka, chudziaczek, chudziak, chudzina, niebożę, niebożątko, nieboga, nieboraczek, nieborak, nieszczęśliwiec, nieszczęśnik[1]
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. biedota ż, biedny m, biedactwo n, bieda ż, biedaczysko n
zdrobn. biedaczek m
forma żeńska biedaczka ż
przym. biedny, biedniutki
przysł. biednie
czas. biedować
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.