bandurzyć (język polski) edytuj

 
chłopiec bandurzy (1.1)
 
bandurzy się (2.1)
wymowa:
IPA[bãnˈduʒɨʨ̑], AS[bãndužyć], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

czasownik

(1.1) daw. grać, pobrzękiwać na bandurze[1]
(1.2) daw. gadać, gwarzyć o rzeczach małej wagi i niemądrych[1]

czasownik zwrotny bandurzyć się

(2.1) zbierać się na burzę
odmiana:
[2] koniugacja VIb
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bandura ż, bandurzysta m, bandurzenie n
przym. bandurowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „bandura” w: Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, 1900–1903.
  2. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.