akompaniować (język polski) edytuj

 
pianista akompaniuje (1.1) śpiewakowi jazzowemu
wymowa:
IPA[ˌakɔ̃mpãˈɲɔvaʨ̑], AS[akõmpãńovać], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) muz. instrumentalnie towarzyszyć głównej partii, wykonywać jej tło
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) pani Ewelina siedząc przy fortepianie akompaniowała grze słynnego wiolonczelisty[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. akompaniator m, akompaniatorka ż, akompaniament m, akompaniowanie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
wł. accompagnare[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Eliza Orzeszkowa: Dobra pani
  2. Maria Borejszo, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2007, ISBN 978-83-232176-5-7, s. 100.