Wikisłownik

łącznik

łącznik (język polski) edytuj

wymowa:
IPA: [ˈwɔ̃n͇ʧ̑ʲɲik], AS: [u̯õṇčʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udziąs.• nazal.• asynch. ą  ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. czasownik lub morfem łączący podmiot zdania z orzecznikiem; razem z orzecznikiem tworzy orzeczenie złożone (analityczne); spójnik łączący
(1.2) jęz. dywiz, najkrótszy znak pisarski stosowany przy dzieleniu lub łączeniu wyrazów
(1.3) astronautyka: przedział rakiety, który nie zawiera elementów układu napędowego
(1.4) muz. element muzyczny, w którym fragment utworu zawiera przejście pomiędzy kolejnymi częściami tego utworu
(1.5) techn. element, który łączy inne części

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) wojsk. żołnierz, którego zadaniem jest przenoszenie meldunków, rozkazów i utrzymywanie kontaktu między placówkami wojskowymi
(2.2) sport. piłkarz napastnik, zajmujący pozycję pomiędzy skrzydłowym i środkowym ataku
odmiana:
(1.1-5)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikłącznikłączniki
dopełniaczłącznikałączników
celownikłącznikowiłącznikom
biernikłącznikłączniki
narzędnikłącznikiemłącznikami
miejscownikłącznikułącznikach
wołaczłącznikułączniki
(2.1-2)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikłącznikłącznicy
dopełniaczłącznikałączników
celownikłącznikowiłącznikom
biernikłącznikałączników
narzędnikłącznikiemłącznikami
miejscownikłącznikułącznikach
wołaczłącznikułącznicy
depr. M. i W. lm: (te) łączniki
przykłady:
(1.1) W języku polskim łącznikiem może być dowolna forma czasowników „być”, „bywać”, „stać się”, „zostać” oraz partykuły „to”.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) spójka, kopula, copula
(1.4) wiązanie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. połączenie n, łączność ż, złączka ż
forma żeńska łączniczka ż
czas. przyłączyć, łączyć ndk., połączyć dk.
przym. łącznikowy, łączny
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. copula
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=łącznik&oldid=7987092”