wymowa:
IPA[swɔˈvʲjä̃ɲĩn], AS[su̯ovʹi ̯ä̃ńĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.nazal.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) etn. przedstawiciel jednego z ludów lub narodów indoeuropejskich, zamieszkujących wschodnią i południowo-wschodnią część Europy; zob. też Słowianie w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Niektórzy przodkowie Słowian mogli mieszkać w Europie już 3-4 tys. lat temu sądzą naukowcy z Bydgoszczy, którzy badają zróżnicowanie DNA Słowian[1].
(1.1) Do Słowian zalicza się Polaków, Czechów, Słowaków, Serbołużyczan, Białorusinów, Rosjan, Ukraińców, Łemków, Bośniaków, Bułgarów, Chorwatów, Czarnogórców, Macedończyków, Serbów i Słoweńców.
(1.1) W obliczu wielkiej ilości sprzecznych ze sobą danych, dociekliwy sceptyk musi pozostać w niepewności zarówno co do pochodzenia Słowian w ogóle, jak i Polaków w szczególności[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) być / czuć się Słowianinem
synonimy:
antonimy:
(1.1) nie-Słowianin
hiperonimy:
(1.1) Europejczyk
hiponimy:
(1.1) Polak, Czech, Słowak, Serbołużyczanin, Białorusin, Rosjanin, Ukrainiec, Łemko, Bośniak, Bułgar, Chorwat, Czarnogórzec, Macedończyk, Serb, Słoweniec, Rusin
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Słowiańszczyzna ż, słowiańszczyzna ż, słowiańskość ż
forma żeńska Słowianka ż
przym. słowiański
przysł. słowiańsko
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *slověninŭ — endoetnonim. Istnieje wiele spornych hipotez dotyczących możliwej etymologii słowa. Jedna z nich, uważana jednak za "ludową", utrzymuje, że pochodzi on od prasł. *slovo → „słowo” (< praindoeur. *k’leuos; por. gr. κλέος) → „wypowiedziane; to, co mówią”, z rdzenia rozwinęły się wyrazy: sława, sławić, słyszeć, słych, słuch, słynąć[3]; por. etymologię słowa „Niemiec”.
W wyniku rozmiarów handlu słowiańskimi niewolnikami we wczesnym średniowieczu, etnonim posłużył – za pośrednictwem greki bizantyjskiej (gr. Σκλάβος, ok. 580) – jako źródłosłów dla p.łac. sclāvus → „niewolnik[4], por. etymologię słowa „Saqaliba”.
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. naukawpolsce.pap.pl
  2. Norman Davies, Boże Igrzysko. Historia Polski, 2002, str. 60
  3. poradniajezykowa.us.edu.pl
  4. sprawynauki.edu.pl