Konstanty
Konstanty (język polski) edytuj
- wymowa:
- IPA: [kɔ̃w̃ˈstãntɨ], AS: [kõũ̯stãnty], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Konstanty Konstantowie[1][2][3][4] dopełniacz Konstantego Konstantych celownik Konstantemu Konstantym biernik Konstantego Konstantych narzędnik Konstantym Konstantymi miejscownik Konstantym Konstantych wołacz Konstanty Konstantowie depr. M. i W. lm: (te) Konstante[4]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) pan Konstanty • brat / kuzyn / wujek / dziadek Konstanty • mężczyzna imieniem (o imieniu) Konstanty • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Konstanty • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Konstanty • otrzymać / dostać / przybrać imię Konstanty • dzień imienin / imieniny Konstantego
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Konstandinos mos, Kostas mos, Konstantynowicz mos, Konstantyna ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) Канстанцін m
- bułgarski: (1.1) Константин m
- łotewski: (1.1) Konstantīns m
- rosyjski: (1.1) Константий m, (Константин) m
- źródła:
- ↑ Hasło „Konstanty” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 263.
- ↑ Hasło „Konstanty” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 422.
- ↑
Hasło „Konstanty” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ 4,0 4,1 Hasło „Konstanty” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
