Isfahan

Isfahan (język polski)

Plac Imama w Isfahanie (1.1)

wymowa:

IPA: [isˈfaxãn], AS: [isfaχãn], zjawiska fonetyczne: nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

(1.1) geogr. miasto w Iranie, położone w oazie na Wyżynie Irańskiej, u stóp łańcucha górskiego Zagros; zob. też Isfahan w Wikipedii

(1.2) geogr. ostan w środkowym Iranie, którego stolicą jest Isfahan (1.1)

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	Isfahan
dopełniacz	Isfahanu
celownik	Isfahanowi
biernik	Isfahan
narzędnik	Isfahanem
miejscownik	Isfahanie
wołacz	Isfahanie

przykłady:

(1.1) Teherańczycy szczególnie dużo miejsca poświęcają w swoich opowieściach obywatelom Szirazu i Isfahanu. Tych pierwszych kochają tych drugich nienawidzą. Isfahańczycy mają opinię zbyt pewnych siebie, przekonanych o swojej wyższości, niezbyt uprzejmych, zakochanych w pieniądzach, wyjątkowo skąpych i konserwatywnych.

składnia:

kolokacje:

(1.1) isfahański

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. isfahańczyk mos, isfahanka ż, isfahan mrz

przym. isfahański

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Isfahan
• arabski: (1.1) أصفهان (1.2) ;أصفهان
• białoruski: (1.1) Ісфахан m
• francuski: (1.1) Ispahan, Isfahan
• łaciński: (1.1) Hispahanum
• perski: (1.1) اصفهان (1.2) ;اصفهان
• rosyjski: (1.1) Исфахан m
• słowacki: (1.1) Isfahán m
• ukraiński: (1.1) Ісфаган m
• włoski: (1.1) Esfahan

źródła: