Benedykt
Benedykt (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
- odmiana:
- (1.1) [1]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Benedykt Benedyktowie dopełniacz Benedykta Benedyktów celownik Benedyktowi Benedyktom biernik Benedykta Benedyktów narzędnik Benedyktem Benedyktami miejscownik Benedykcie Benedyktach wołacz Benedykcie Benedyktowie depr. M. i W. lm: (te) Benedykty
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) pan Benedykt • brat / kuzyn / wujek / dziadek Benedykt • mężczyzna imieniem (o imieniu) Benedykt • święty / błogosławiony Benedykt • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Benedykt • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Benedykt • otrzymać / dostać / przybrać imię Benedykt • dzień imienin / imieniny Benedykta • na Benedykta (o dniu)
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. benedyktyn m, benedyktynka ż, benedykta ż, benedykt mrz, st.pol. Bień[2]
- przym. benedyktyński, Benedyktowy, benedyktowy
- związki frazeologiczne:
- przysłowie: Benedykt w pole z grochem, Wojciech z owsem jedzie, Marek ze lnem, Filip tatarkę wywiedzie
- etymologia:
- (1.1) łac. Benedictus < łac. benedictus → błogosławiony
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Benedict
- białoruski: (1.1) Венядзікт m
- czeski: (1.1) Benedikt m
- esperanto: (1.1) Benedikto
- francuski: (1.1) Benoît m, Benoit m
- hiszpański: (1.1) Benedicto m
- łaciński: (1.1) Benedictus m
- niemiecki: (1.1) Benedikt m
- nowogrecki: (1.1) Βενέδικτος m
- rosyjski: (1.1) Бенедикт m, Венедикт m
- słowacki: (1.1) Benedikt m
- szwedzki: (1.1) Benedikt w, Benedict w
- włoski: (1.1) Benedetto m
- źródła:
- ↑ Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-0113111-X, s. 1481.
- ↑ Polskie nazwy własne. Encyklopedia pod red. Ewy Rzetelskiej-Feleszko, Kraków 2005, s. 208.