中文

中文 (język chiński standardowy)

中文 即係唐人所寫嘅文，口講就叫白話。華洋文流，好多西洋人來到唐山之後，洋文漸多，就有必要分開。唐人用就冠個唐字，叫唐文，口講亦然，叫做唐話。所以唐係西學東漸，別義而加。中文用漢字寫，現今所至早所出土，為甲骨文，為金文，係存世至早嘅中文。

中文 (1.1)

zapis:

uproszcz. i trad. 中文

wymowa:

pinyin zhōngwén (zhong1wen2); zhuyin ㄓㄨㄥ ㄨㄣˊ; ^ⓘ

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) język chiński (zwykle: pisany)

odmiana:

przykłady:

(1.1) 这是中文报。(zhè shì zhōngwén bào) → To jest gazeta w języku chińskim.

(1.1) 我三年学了中文。(wǒ sān nián xuéle zhōngwén) → Przez trzy lata uczyłam się chińskiego.

składnia:

(1.1) klasyfikator: brak

kolokacje:

(1.1) 中文字 → znaki języka chińskiego

synonimy:

(1.1) 中国话•华文•汉文

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

złożenia:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

中文房间

etymologia:

chiń. 中 + 文 → chiński + literatura, pismo

uwagi:

• w odniesieniu do języka chińskiego mówionego używa się najczęściej określenia 汉语 → język (słowa) Han
• w Pekinie i na Tajwanie 中文 w domyśle znaczy język mandaryński (tj. chiński standardowy, 普通话), ale mieszkańcy Hongkongu i Makau 中文 zrozumieją jako język kantoński (广东话)
• HSK: 1

źródła: