чудо

чудо (język bułgarski)

transliteracja:

čudo

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) cud

odmiana:

(1.1) lm чудеса

przykłady:

(1.1) Този човек прави чудеса. → Ten człowiek czyni cuda.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. чудатост ż, чудноватост ż, чудак m, чудачество n, чудовище n, чудовищност ż

przym. чуден, чудесен, чудат, чудноват, чудачески, чудовищен, чудодеен

przysł. чудно, чудесно, чудато, чудновато, чудовищно, чудодейно

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

чудо (język rosyjski)

transliteracja:

čudo

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) cud, dziw

odmiana:

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	чу́до	чудеса́
dopełniacz	чу́да	чуде́с
celownik	чу́ду	чудеса́м
biernik	чу́до	чудеса́
narzędnik	чу́дом	чудеса́ми
miejscownik	чу́де	чудеса́х

przykłady:

(1.1) Этот человек творит чудеса → Ten człowiek czyni cuda.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. чу́дный

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

чудо (język serbski)

zapisy w ortografiach alternatywnych:

čudo

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) cud

odmiana:

(1.1) lp чудо; lm чуда

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. чудан

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

чудо (język ukraiński)

transliteracja:

čudo

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rel. cud

(1.2) przen. cud

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. чудасія ż, чудовість ż, чудесність ż, чудність ż, чуднуватість ż, чудакуватість ż, чуднота ż, чудесник m, чудесниця ż, чудак m, чудачка ż, чудій m, чудійка ż, чудар m, чудило m, чудацтво n, чудернацтво n, чудовисько n, чудисько n, чудерство n, чудище n, чудовище n

czas. чудувати ndk., чудуватися ndk., чудити ndk., чудитися ndk.

przym. чудовий, чудовний, чудесний, чудний, чуднуватий, чудакуватий, чудацький, чудернацький

przysł. чудово, чудовно, чудесно, чудно, чуднувато, чудакувато, чудернацьки, чудернацько

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: