дуб

дуб (język białoruski)

дуб (1.1)

дуб (1.2)

transliteracja:

dub

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) dendr. dąb

(1.2) dąb, dębina

odmiana:

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	дуб	дубы́
dopełniacz	ду́ба	дубо́ў
celownik	ду́бу	дуба́м
biernik	дуб	дубы́
narzędnik	ду́бам	дуба́мі
miejscownik	ду́бе	дуба́х

(1.2) blm;

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	дуб
dopełniacz	ду́ба
celownik	ду́бу
biernik	дуб
narzędnik	ду́бам
miejscownik	ду́бе

przykłady:

(1.1) Там стаіць высокі дуб. → Tam stoi wysoki dąb.

składnia:

kolokacje:

(1.1) скальны дуб • сябзячакветны дуб • коркавы дуб • галінасты / разложысты / стогадовы дуб • малады / стары дуб

(1.2) мэбля з дубу → mebel z dębu

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. дубец m, дубіна ż, дубінка ż, дубіначка ż, дуб'ё n

zdrobn. дубок m, дубочак m

czas. дубець ndk., дубіць ndk.

przym. дубовы, дубаваты

związki frazeologiczne:

даць дуба • дуб дубам • плесці з дуба вецце / плесці смалянога дуба • przysłowie: адзін дуб у полі - то не лес

etymologia:

prasł. *dǫbъ

uwagi:

źródła:

дуб (język rosyjski)

дуб (1.1)

дуб (1.2)

transliteracja:

dub

wymowa:

^{ⓘ ⓘ}

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) dendr. dąb

(1.2) dąb, dębina (drewno dębu)

(1.3) pot. tępak, bałwan, głąb

odmiana:

(1.1-3)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ду́б	дубы́
dopełniacz	ду́ба	дубо́в
celownik	ду́бу	дуба́м
biernik	ду́б	дубы́
narzędnik	ду́бом	дуба́ми
miejscownik	ду́бе	дуба́х

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.3) дубина, дубина стоеросовая, дубинка, дубинушка, баран, болван, глупец, дебил, дурак, дуралей, дурачина, дурачок, дурень, дятел, идиот, козёл, кретин, мудак, недоумок, олух, осёл, пень, тормоз, тупец, тупица

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) дерево

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. дубина m/ż, дубинка m/ż, дубинушка m/ż, дуброва ż, дубравка ż, дубняк m, дубак m, дубьё n, дубление n

zdrobn. дубок, дубочек

czas. дубеть, дубить

przym. дубовый, дубравный, дубильный

związki frazeologiczne:

дать дуба • дуб дубом

etymologia:

prasł. *dǫbъ

uwagi:

źródła:

дуб (język ukraiński)

дуб (1.1)

дуб (1.2)

дуби (1.3)

transliteracja:

dub

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) dendr. dąb

(1.2) dąb, dębina (drewno dębu)

(1.3) hist. dłubanka (duże czółno wykonane z pnia drzewa np. dębu metodą wydłubywania lub wypalania)

odmiana:

(1.1-3) deklinacja II, wzór A1;

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	дуб	дуби́
dopełniacz	ду́ба	дубі́в
celownik	ду́бу ду́бові	дуба́м
biernik	дуб	дуби́
narzędnik	ду́бом	дуба́ми
miejscownik	ду́бі	дуба́х
wołacz	ду́бе	дуби́

przykłady:

(1.1) В па́рку росте́ бага́то дере́в: дуби́, бу́ки, топо́лі, ве́рби, бере́зи, кашта́ни та ли́пи. → W parku rośnie wiele drzew: dęby, buki, topole, wierzby, brzozy, kasztany i lipy.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) дерево

(1.3) човен

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. діброва ż, дібровка ż, дібровонька ż, дубина ż, дубняк m, дубник m, дубиння n, дубовик m, дубець m

zdrobn. дубок m

przym. дубовий, дібровний

związki frazeologiczne:

врізати дуба / дати дуба • правити смаленого дуба • плести смаленого дуба • правити сухого дуба • плести сухого дуба • стати дуба / стати дубом • високий як дуб • і великий дуб від малої сокири паде

etymologia:

prasł. *dǫbъ

uwagi:

źródła: